De blog van CenC

Vrijdag 19 mei 2000 (1)

Het is al vrijdag en het einde van de reis komt dichtbij. Vooraleer we morgen een ‘rustdag’ hebben aan de Dode Zee, staan nu nog een flink stuk cultuur en een vrij lange rit op het programma. Aan het ontbijt treffen we een glunderende Wendy die nog nageniet van een mooie avond. Haar Jordaniër heeft beloofd dat hij haar morgenavond komt bezoeken aan de Dode Zee. Anderzijds drukt ze zich nogal laagdunkend over hem uit. Geen touw aan vast te knopen, maar ze vindt zichzelf wel héél interessant. Om acht uur rijden we de autoweg op en vertrekken noordwaarts met als eerste bestemming Kerak. Onderweg begint Victor het verhaal van de kruisvaarders, maar hij houdt als snel weer op. “Non, je ne vous raconterai pas. Vous n’êtes pas du tout intéressés dans l’histoire puisqu’il y en a qui sont en train de bavarder„ zegt hij op een arrogante manier en koppig doet hij er het stilzwijgen toe. Françoise slaagt er in hem te sussen, maar hij kan nog nauwelijks op sympathie rekenen in de groep. Uiteindelijk leren we dan toch over de hooggelegen burcht van Kerak, waar Renaud de Châtillon zich een jaar lang met honderd man verschanste tot zijn watervoorraad was uitgeput en hij zich gewonnen moest geven. Hij werd eigenhandig onthoofd door Saladin, de moslim legeraanvoerder die voorheen de kruisvaarders had verslagen. Eigenlijk verdiende deze Châtillon zijn lot want hij was gekend als een wreed en sadistisch heerser die er niet voor terugschrok om pelgrims, die weigerden tolgeld te betalen, een gruwelijke dood te laten sterven door hen van de hoge slotmuren naar beneden te gooien. Opdat ze niet te snel het bewustzijn zouden verliezen, liet hij een houten kist rond hun hoofd bevestigen. 

De burcht werd in de 12^de eeuw gebouwd en was een belangrijke vesting voor de kruisvaarders bij de belegeringen van Jeruzalem. Ze ligt op een 950 meter hoge heuvel en is nu een ruïne. Vooral de onderaardse gangen en kamers zijn indrukwekkend. De vernuftige manier waarop het licht via kleine openingen wordt binnengelaten is zelfs sensationeel. Onze Victor is de hele dag opgejaagd. Overal blijven we veel te kort: “Vous avez dix minutes„. Hij kan niet snel genoeg aan de Dode Zee zijn, want dan zit zijn job er op. Bij het middagmaal in een stijlvol restaurant in de buurt van Kerak, vertelt een chauffeur van een andere bus dat we niet langs de Koningsroute kunnen omdat neergestorte rotsblokken de weg versperren. Een andere chauffeur spreekt hem tegen en zegt dat het weliswaar moeilijk is maar toch kan. Zijn Nederlandse passagiers zijn ongelooflijk enthousiast over het unieke panorama dat we zeker niet mogen missen. Na enig aandringen  beslist Abdul, onze chauffeur, het er toch op te wagen, wat Victor helemaal niet blijkt te appreciëren. Sommigen in de groep zijn er niet gerust in, maar ten onrechte. Als we aan de grondverschuiving aankomen, heeft een bulldozer de klus reeds grotendeels geklaard en na een kort oponthoud kunnen we zonder veel gevaar verder. We rijden langs de 400 meter diepe en 4 km brede canyon van de Wadi Mujib die doet denken aan landschappen die we in Amerika hebben gezien. Het landschap is groots maar eentonig grijs-beige. De weg kronkelt zich langs vele haarspeldbochten eerst de vallei in en daarna weer uit. Abdul heeft er weinig moeite mee en loodst er ons veilig doorheen. 

We komen in Madaba. Hier bezoeken wij het Grieks orthodoxe St. Georgekerkje, waar de groepen maar een voor een binnen mogen en welgeteld tien minuten krijgen om de beroemde mozaïekvloer te bewonderen. Hij dateert uit de 6^de eeuw  en stelt een landkaart voor van het toenmalige Palestina. Voor mij is het een beetje een ontgoocheling. Tot nu toe waren de bezienswaardigheden in werkelijkheid veel indrukwekkender dan op foto, maar hier is het tegenovergestelde waar. De Berg Nebo ligt maar enkele kilometers verder en is onze volgende halte. Hier heb je een mooi uitzicht op de Jordaanvallei, al is vandaag het uitzicht eerder beperkt door de nevel. Hier zou ook de rots te zien zijn waaruit Mozes water deed ontspruiten, maar volgens andere bronnen bevindt die zich bij Petra. Volgens de bijbel toonde hier God het Beloofde Land aan Mozes. Een grote smeedijzeren staf, waarrond zich een slang kronkelt, is ter herinnering als monument boven op de berg opgericht. Voor enkele weken, in maart, was de paus hier op bezoek en verklaarde deze plaats tot een officiële pelgrimage voor katholieken. Als aandenken heeft hij er een boompje geplant. We brengen een bezoek aan de ruïnes van Siyagha. Volgens sommige bronnen bevindt zich hier Mozes’ laatste rustplaats. Omwille van de werkelijk schitterende mozaïeken, heeft men er een kapel boven gebouwd. We luisteren geduldig naar Victor, die op een duidelijk verveelde en meer en meer monotone toon uitleg geeft. Daarna krijgen we opnieuw amper tien minuten om alle prachtige kunstschatten en mozaïeken te bewonderen en te filmen. Het is duidelijk dat Victor niet snel genoeg aan de Dode Zee kan zijn.

klik hier voor het vervolg